tag:blogger.com,1999:blog-47075291150540557112024-03-13T03:10:46.911+02:00Vasia is writing . . . Γιατί αν δεν το κάνει θα σκάσει! Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/15089351180472600262noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-26648996467525658822020-02-25T16:24:00.000+02:002020-02-25T16:28:27.306+02:00ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ & ΑΡΧΗ ΝΕΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSHEq-qNCuBLYeFV-zvUYzFCb0juDzegrTVVimIdTW6cCTFR9_u5bfvgpL0Fbh5V0-7jWvlpLOzK8EXZHYsOuftTEk10yzh1avmlPWmvZnXrY1QZkMBYn65WMywtwYbybXg_ip9mxMOTg/s1600/small_%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25AF+.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="652" data-original-width="652" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSHEq-qNCuBLYeFV-zvUYzFCb0juDzegrTVVimIdTW6cCTFR9_u5bfvgpL0Fbh5V0-7jWvlpLOzK8EXZHYsOuftTEk10yzh1avmlPWmvZnXrY1QZkMBYn65WMywtwYbybXg_ip9mxMOTg/s320/small_%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25AF+.jpg" width="320" /></a><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Νέο ιστολόγιο</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Από εδώ και στο εξής θα με βρίσκετε στον παρακάτω σύνδεσμο</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><a href="https://vasilikiakarepi.blogspot.com/">https://vasilikiakarepi.blogspot.com/</a></span><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-34461877683877160592017-10-13T15:15:00.000+03:002017-10-13T15:15:00.677+03:00Παρουσίαση βιβλίου <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Στις 25 Οκτωβρίου 2017 θα βρίσκομαι στο βιβλιοκαφέ Booktalks</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
και θα μιλήσω για το βιβλίο μου "Το αίνιγμα της κερασόπιτας"</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Η παρουσία σας θα μου δώσει μεγάλη χαρά! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiINdZuYOtm4wjcWa19LnMv088CPnSVgR_yH81NKMcvlEkJA4mQUQuoUXIgN0H6-Wxg6pbGEtI64trvKCkuxXUtdHuEnGuH23nXaUdeYyspjpWxxlXGFFTl9DQA7wZBzSG-vaOqdBTX9Hg/s1600/TO+AINIGMA+THS+KERASOPITAS_INVI_P.+FALHRO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiINdZuYOtm4wjcWa19LnMv088CPnSVgR_yH81NKMcvlEkJA4mQUQuoUXIgN0H6-Wxg6pbGEtI64trvKCkuxXUtdHuEnGuH23nXaUdeYyspjpWxxlXGFFTl9DQA7wZBzSG-vaOqdBTX9Hg/s640/TO+AINIGMA+THS+KERASOPITAS_INVI_P.+FALHRO.jpg" width="451" /></a></div>
<br /></div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-80581002032916658512017-02-01T16:30:00.000+02:002017-02-01T16:30:45.806+02:00Ένα νέο ταξίδι, ένα νέο βιβλίο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καλησπέρα φίλοι μου,<br />
<br />
Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ιστολόγιο μου κι είναι φυσικό να νομίζει κανείς ότι έπαψα να επιθυμώ να μοιράζομαι τις στιγμές μου μαζί με τους διαδικτυακούς μου φίλους.<br />
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το αντίθετο θα έλεγα.<br />
Απλώς, το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν γεμάτο από τόσο πολλές νέες εμπειρίες που δεν μου άφηναν τον χρόνο να γράψω ούτε δυο γραμμές. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή, εξάλλου το αποτέλεσμα όλων αυτών των στιγμών συγκίνησης είναι που μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι ένα νέο βιβλίο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8SOHEwSxn5wflS6fZ-vvwf6z1GUfDlpmkLT9mfS18H-zG_BCjRBNlLGjhM6dvQl2gulOGEepGLH4Ym3i1ZkYjDtxnal7qh2ZtLuNWTQpuRH3YkV4RRp7-nhgw6Kjl7gnSfhHPsYRKX-8/s1600/KERASOPITA_cover.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8SOHEwSxn5wflS6fZ-vvwf6z1GUfDlpmkLT9mfS18H-zG_BCjRBNlLGjhM6dvQl2gulOGEepGLH4Ym3i1ZkYjDtxnal7qh2ZtLuNWTQpuRH3YkV4RRp7-nhgw6Kjl7gnSfhHPsYRKX-8/s320/KERASOPITA_cover.jpg" width="219" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Μια ξεχωριστή ιστορία που υπήρχε χρόνια στο μυαλό μου, αρχικά ως ιδέα εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός και στη συνέχεια ως μια ολοκληρωμένη ιστορία που έπαιρνε σιγά σιγά μορφή. Μια ιστορία που με έφερε απέναντι-απέναντι με τον εαυτό μου και με έκανε να αναρωτηθώ πολλές φορές τί θα έκανα εγώ αν βρισκόμουν στη θέση των κεντρικών ηρώων. Ένα βιβλίο που δουλεύτηκε ξανά και ξανά για να φτάσει στην τελική του μορφή πριν "τολμήσει" να αναζητήσει εκδοτικό οίκο. Και αυτό το βιβλίο είναι τώρα πια γεγονός, ή για να ακριβολογούμε θα είναι γεγονός στις 8 Φεβρουαρίου που θα κυκλοφορήσει επισήμως στα βιβλιοπωλεία.<br />
<br />
Δεν θέλω να σας κουράζω με τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η συγγραφή αυτού του βιβλίου. Ήταν πολλά, και αντιφατικά. Υπάρχουν ήρωες που απέχουν πολύ από τον δικό μου ψυχισμό κι ήταν πραγματικά ένα μεγάλο στοίχημα να μπορέσω να τους ''γράψω". Υπάρχουν όμως και ήρωες που η δύναμη του χαρακτήρα τους- έτσι όπως την είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου- ήταν τόσο μεγάλη που με ξεπερνούσε. Ήταν στιγμές που φοβήθηκα ότι δεν θα καταφέρω να υπηρετήσω σωστά το ρόλο μου και να αποτυπώσω αυτά που σκέφτονταν εκείνοι. Ναι, το ξέρω ακούγεται παράξενο. Μα και το ίδιο το βιβλίο έχει λίγη παραξενιά μέσα του. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην έχει...<br />
<br />
Θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα δείγμα παραθέτοντας την περίληψη του οπισθόφυλλου:<br />
<br />
<i>Δύο γυναίκες, δύο μοίρες ενωμένες </i><br />
<i>όπως τα υλικά μιας συνταγής με γεύση γλυκόπικρη.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Μια κληρονομιά, ένα τετράδιο με συνταγές γλυκών και ένα παράδοξο παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού φέρνουν την Έλλη στην Κεφαλονιά. Σκοπός της να παρασκευάσει τη γιορτινή κερασόπιτα της θείας Μάρθας πραγματοποιώντας έτσι την τελευταία επιθυμία της αινιγματικής γυναίκας που καθόρισε τη μοίρα της…</i><br />
<i>Οι τρυφερές αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία μπλέκονται με τη ζοφερή ανάμνηση μιας απόπειρας δηλητηρίασης και το μίσος που φώλιασε μέσα της.</i><br />
<i>Όμως πού τελειώνει το ψέμα και πού ξεκινά η αλήθεια; </i><br />
<i>Στη σκιά της αδερφής της μητέρας της, η Έλλη καλείται να εκτελέσει έξι συνταγές-γρίφους και να ξεκλειδώσει ένα προς ένα τα μυστικά που στοιχειώνουν τη ζωή και πολλών άλλων. Με σύμμαχο τον Μάνο και τους φίλους που αποκτά στο νησί θα έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της, θα αναμετρηθεί με τις θολές μνήμες και θα ανασύρει από το μακρινό παρελθόν μια ιστορία που ήρθε η ώρα να βγει στο φως. </i><br />
<i>Η ζωή της Μάρθας γίνεται ο καμβάς που κάνει τη συνταγή της κερασόπιτας να σημαίνει πολύ περισσότερα από όσα μπορούν να πουν οι λέξεις...</i><br />
<i>Άραγε οι νεκροί μπορούν να ζητήσουν συγγνώμη;</i><br />
<br />
Εσείς τί λέτε;<br />
Μπορούν να ζητήσουν συγγνώμη οι νεκροί;<br />
Πόσο συνδεδεμένοι είμαστε τελικά όλοι μεταξύ μας σε αυτό το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού που παίζουμε καθημερινά, αιώνες τώρα και που ονομάζουμε -χάριν συντομίας- ζωή;<br />
Και η ζάχαρη; Το κέρασμα; Τα γλυκά; Οι γιορτές μας; Οι κερασόπιτες; Όλα αυτά που μας δίνουν χαρά και ευφραίνουν την καρδιά μας; Ποιος είναι ο ρόλος τους μέσα στην ύπαρξη μας; Μήπως λειτουργούν ως εξισορροπιστικοί παράγοντες, γλυκαίνοντας την πίκρα;<br />
<br />
Οι ήρωες αυτού του βιβλίου ψάχνουν να βρουν όλα τα κομμάτια του παζλ για να αποσαφηνίσουν τις ερωτήσεις μέσα τους και να μπορέσουν ύστερα να δώσουν απαντήσεις. Η μνήμη τους πολλές φορές τους ξεγελά. Τους βάζει εμπόδια μα και τους προστατεύει... Ίσως. Ποιος ξέρει;<br />
<br />
Το ταξίδι των ηρώων προς την αυτογνωσία διαρκεί όσο η επίλυση του αινίγματος της κερασόπιτας...<br />
<br />
Μα το ταξίδι του βιβλίου ξεκινά μόλις τώρα και σας θέλει συνταξιδιώτες...<br />
<br />
Εύχομαι να απολαύσουμε μαζί αυτό το ταξίδι!<br />
<br />
<br /></div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-28782387656027043812016-06-22T11:04:00.000+03:002016-06-22T11:04:06.078+03:00Πάνθηρας Μαυρόγατος 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σύντομη περιγραφή<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikQMrjfQAAWeDtCx589gXxhu4pJlHV-jFhqX0FFRO8qzAoW5o9xc8oieo_Z22MZYrarlXXum7sFGaRiAdYb_i3Nh9jIXcoTcqHjMf_1sKeoUp10WcINvIhUhnQ6onrljqWxXB3HOt8jPM/s1600/22545_Cover.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikQMrjfQAAWeDtCx589gXxhu4pJlHV-jFhqX0FFRO8qzAoW5o9xc8oieo_Z22MZYrarlXXum7sFGaRiAdYb_i3Nh9jIXcoTcqHjMf_1sKeoUp10WcINvIhUhnQ6onrljqWxXB3HOt8jPM/s400/22545_Cover.jpg" width="273" /></a></div>
<br />
Εδώ είμαι κι εγώ!<br />
Με θυμάστε;<br />
Είμαι ο Πάνθηρας Μαυρόγατος, ένας γάτος με προσωπικότητα, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες…<br />
Η ζωή μου μέσα στο σπίτι κυλούσε όμορφα και αρμονικά, με παιχνίδι, λιχουδιές και συζητήσεις με τη γιαγιά Εύα, την άλλη γάτα του σπιτιού.<br />
Τόσο όμορφα και αρμονικά δηλαδή, που είχα αρχίσει να βαριέμαι.<br />
Ήθελα δράση, περιπέτεια, να μάθω καινούρια πράγματα.<br />
Αχ, αυτή η περιέργειά μου!<br />
Τι τις ήθελα τις περιπέτειες;<br />
Και πώς βρέθηκα εγώ σε ξένες αυλές να μπλέκω σε γατοκαβγάδες και να γλιτώνω στο παραπέντε από το σκουπόξυλο της κυρα-Τασίας;<br />
Δε μου έφτανε μόνο να βρίσκομαι ανεβασμένος πάνω στον τοίχο και να παρατηρώ τη Χιονάτη, την όμορφη γάτα της διπλανής αυλής;<br />
Κι ας μη μου δίνει σημασία, κι ας μη με καταδέχεται.<br />
Ήθελα, βλέπετε, να αποδείξω στον νταή Ψιτ-Ξιτ ότι κι εμείς τα οικόσιτα γατιά έχουμε θάρρος και δυναμισμό!<br />
Και ιδιαίτερα εγώ, ο Πάνθηρας Μαυρόγατος, που δεν είμαι ένας τυχαίος γάτος αλλά ένας γάτος… σούπερ ήρωας!<br />
Νομίζω πάντως ότι καλά τα κατάφερα, παρά τα όσα πέρασα.<br />
Άλλωστε, τα παθήματα γίνονται μαθήματα, κι εγώ τα έμαθα όλα!<br />
<br />
Εικονογράφηση Λαυρέντης Χωραϊτης.<br />
<br />
Εκδόσεις <a href="http://www.minoas.gr/book-4380.minoas" target="_blank">Μίνωας </a></div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-37629701787745014612016-04-30T00:24:00.001+03:002016-04-30T00:24:58.041+03:00Το πρώτο μου Πάσχα ως χορτοφάγος.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ9qaiO1XSscdN27H5HNiJHfEM2AP3b42HTplVA7HYXga6OC6nrlXcuEPkVmjaWsfkwkLvl5DQ9kzbDTLbUCw3a6EzzwSf2bHtxpWNVs78uqFzXLIOGA8QDg_PjmnkcYh6hzx3pTFf30c/s1600/%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ9qaiO1XSscdN27H5HNiJHfEM2AP3b42HTplVA7HYXga6OC6nrlXcuEPkVmjaWsfkwkLvl5DQ9kzbDTLbUCw3a6EzzwSf2bHtxpWNVs78uqFzXLIOGA8QDg_PjmnkcYh6hzx3pTFf30c/s320/%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Φέτος δεν θα έχω σούβλα.<br />
Θα πάρω ένα ταψί και θα βάλω μέσα, πατάτες, μανιτάρια, καρότα κι άλλα λαχανικά και από πάνω θα τοποθετήσω με ευλάβεια ένα λαχταριστό, ροδοκόκκινο και ζουμερό ψιλοκομμένο ....<br />
....Κρεμμύδι!<br />
Λίγα καρυκεύματα για την γεύση και μπόλικη αγάπη για το αρνάκι που επέζησε!<br />
Θα μου πείτε... Ένα αρνί επέζησε; Σιγά το θαύμα.<br />
Αν σώζεις μια ζωή όμως- όπως λένε και οι Εβραίοι (αφού το έθιμο είναι εβραϊκό)- είναι σαν να σώζεις τον κόσμο όλο.<br />
Μπορεί να είμαι ένας ονειροπόλος άνθρωπος, αλλά ακόμη ελπίζω στη σωτηρία του κόσμου.<br />
Αυτό δεν είναι άλλωστε και το νόημα αυτής της γιορτής; Η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο; Ή μήπως κάνω λάθος;<br />
Όπως και να' χει πάντως, για μένα αυτό το Πάσχα θα είναι το πρώτο μου αναίμακτο Πάσχα. Κι είμαι πολύ χαρούμενη γιαυτό..<br />
Το γιορτάζω διπλά.<br />
<br />
Καλή ανά-ταση ψυχής σε όλους !</div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-19538147172340334292016-04-28T18:03:00.000+03:002016-04-28T18:03:19.966+03:00Μπεκετικός κόσμος...(Μικροσκέψη) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα έχω κάπως περιπαιχτική διάθεση.<br />
Μου συμβαίνει μερικές φορές να συνειδητοποιώ πόσο αστείο τελικά είναι να επιβιώνεις μαζί με άλλους ανθρώπους μέσα σε έναν Μπεκετικό κόσμο*.<br />
Κι εκεί που θέλεις να κλάψεις, έτσι ξαφνικά, κοιτάς τριγύρω σου και τα ίδια θλιβερά γεγονότα που σου έφεραν δάκρυα πιο πριν, σου φαίνονται με μιας τόσο κωμικά, τόσο αστεία που το γέλιο σου βγαίνει αβίαστα..<br />
Μα δεν ζούμε σουρεαλιστικές στιγμές;<br />
<br />
Κι όχι τίποτα άλλο...<br />
<br />
Δεν έχουμε και κάποιον να περιμένουμε.<br />
<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlcPct9GG45xojN4CUgY1B_PsWgl_HzRt689CpuXGrv82uXXfwYQ4DA1i5h3YldeY0MUSBoIU9tPvgXwk70tmaytlO3b7UX8QFM5pRxyN4yNxwVDhWWlu7G5-qapH4l2dlhQLtFgmVDeE/s1600/games.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlcPct9GG45xojN4CUgY1B_PsWgl_HzRt689CpuXGrv82uXXfwYQ4DA1i5h3YldeY0MUSBoIU9tPvgXwk70tmaytlO3b7UX8QFM5pRxyN4yNxwVDhWWlu7G5-qapH4l2dlhQLtFgmVDeE/s320/games.jpg" width="228" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
"Παράξενος που είναι ο άνθρωπος! Φορτώνει στα παπούτσια του το φταίξιμο των ποδιών του"</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
(Περιμένοντας τον Γκοντό- Σάμιουελ Μπέκετ) </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Καλό σας απόγευμα! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i>*Ο κόσμος των έργων του Μπέκετ</i></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-81311512965897685292016-03-21T13:21:00.001+02:002016-06-13T12:31:58.442+03:00Βραβεία βιβλίου Public <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLYjQAK8WhBrkWlY60Lg9G_acNUI8_rYSFYocsPzztfaANY7ooVgmb4HV5Wuf51qehYC2-n5KosBn42nHtWL626Dx1t6Dfo3UOu_bIkfjnjHNfR1yQp1WBEi5dcGsv2800OcIKvvy9lBM/s1600/logopen.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLYjQAK8WhBrkWlY60Lg9G_acNUI8_rYSFYocsPzztfaANY7ooVgmb4HV5Wuf51qehYC2-n5KosBn42nHtWL626Dx1t6Dfo3UOu_bIkfjnjHNfR1yQp1WBEi5dcGsv2800OcIKvvy9lBM/s400/logopen.png" width="374" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Καλημέρα και καλή εβδομάδα... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Είμαι πολύ χαρούμενη που ο Πάνθηρας Μαυρόγατος βρίσκεται αυτή την στιγμή ανάμεσα σε άλλα αξιόλογα παιδικά βιβλία, στον ετήσιο διαγωνισμό του Public για τις πένες της χρονιάς...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Αν σας άρεσε το βιβλίο μπορείτε να του χαρίσετε την ψήφο σας ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
http://www.publicbookawards.gr/vote.php?auto=1&CatID=5&id=1030<a href="http://www.publicbookawards.gr/vote.php?auto=1&CatID=5&id=1030" rel="nofollow">http://www.publicbookawards.gr/vote.php?auto=1&CatID=5&id=1030</a></div>
<br />
<br />
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και σας υπόσχομαι πως θα επανέλθω δριμύτερη ....<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmG0ex_sObOiS9CqNGvT98Cn2VciBKC62pq_BHn_4pNO9Jnpbh69p5AHcK7Y_xGJnoPzOFYnduIuONQkruxy3TjAqKo0_rTFqhqQp6EIJ5FasJg_eTYh3goRXIfasQsaRe_i5jlCOG1DE/s1600/22542.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmG0ex_sObOiS9CqNGvT98Cn2VciBKC62pq_BHn_4pNO9Jnpbh69p5AHcK7Y_xGJnoPzOFYnduIuONQkruxy3TjAqKo0_rTFqhqQp6EIJ5FasJg_eTYh3goRXIfasQsaRe_i5jlCOG1DE/s320/22542.jpg" width="219" /></a></div>
<br /></div>
Βάσια Ακαρέπηhttp://www.blogger.com/profile/06889543985303216500noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4707529115054055711.post-26838177702484776532014-05-04T16:51:00.002+03:002014-09-25T05:20:55.161+03:00Το ταξίδι του σαλιγκαριού.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOsYn4SH5z8xiRX4_zmyjCQCcWXkeIGt1Pu-W8hygZWJBNPwxp9QsRy9xISWCOx81bytFcQZ-3PMVJdmrm5pkrT6uVxCmf6AmlGEaUcxviGRFk6ZMIifSypel9BUTfLEfwbNxzyr9vTuQ/s1600/84166.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOsYn4SH5z8xiRX4_zmyjCQCcWXkeIGt1Pu-W8hygZWJBNPwxp9QsRy9xISWCOx81bytFcQZ-3PMVJdmrm5pkrT6uVxCmf6AmlGEaUcxviGRFk6ZMIifSypel9BUTfLEfwbNxzyr9vTuQ/s1600/84166.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος, ζούσε ένα σαλιγκάρι. Εξωτερικά ήταν ένα συνηθισμένο σαλιγκάρι όπως τόσα και τόσα άλλα. Όμως μέσα του συνέβαινε κάτι διαφορετικό, τον έκαιγε μια φλόγα. Να ταξιδέψει! Ο προορισμός, που είχε θέσει στον εαυτό του ήταν η πόλη. Μια πόλη που είχε δει μόνο τα φώτα της, ένα βράδυ που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο του δάσους. Τόσο τον είχε μαγέψει το θέαμα, που αμέσως είπε μέσα του "εκεί θέλω να πάω", και άρχισε να οργανώνει το ταξίδι του..<br />
Ύστερα από λίγες μέρες κι αφού τα είχε οργανώσει όλα στην εντέλεια, ξεκίνησε. Βρήκε το μονοπάτι που θα τον οδηγούσε κατευθείαν στην πόλη και άρχισε να σέρνεται πάνω του, αργά αργά ...σαλιγκαρίσια!<br />
Οι μέρες περνούσαν. κι εκείνο εκεί, στον αγώνα του να φτάσει στην πόλη. Όταν κουραζόταν, σταματούσε λίγο να ξαποστάσει κι ύστερα πάλι ριχνόταν με καινούρια ορμή στον δρόμο. Όμως, πόση ΄'ορμή" μπορεί να έχει ένα σαλιγκάρι; Η ταχύτητά του ήταν τόσο αργή, που μερικές φορές σκεφτόταν πως δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.. Ήταν κι αυτά τα μυρμήγκια που τον προσπερνούσαν με γρηγοράδα! Μια μέρα σταμάτησε ένα από αυτά και του είπε<br />
"Σε ζηλεύω φίλε μου, που περπατάς τόσο γρήγορα! Αν είχα εγώ την ταχύτητά σου, θα πήγαινα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα και δεν θα αργούσα τόσο."<br />
Το μυρμήγκι απόρησε. Σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.<br />
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" είπε και συνέχισε την πορεία του.<br />
Πέρασαν κι άλλες μέρες και το σαλιγκάρι είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την αργοπορία του. Περνούσαν πάνω από το κεφάλι του κι αυτές οι πλουμιστές πεταλούδες με τα φτερά τους και του θύμιζαν πως εκείνο ήταν αναγκασμένο να σέρνεται στο χώμα.. Κάποια στιγμή, μία από αυτές προσγειώθηκε μπροστά του.<br />
"Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις φτερά και πετάς! Αν είχα εγώ τα φτερά σου θα έφτανα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα" της είπε.<br />
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" απόρησε η πεταλούδα και πέταξε προς το κοντινότερο λουλούδι.<br />
Το σαλιγκάρι συνέχισε την αργή του πορεία με επιμονή και θέληση. Κι άλλες μέρες πέρασαν μα η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα.<br />
Λίγο η ζέστη, λίγο οι πέτρες που του έκοβαν τον δρόμο κι έπρεπε να τις προσπεράσει σκαρφαλώνοντας πάνω τους, λίγο το ένα λίγο το άλλο, οι δυνάμεις άρχισαν να τον εγκαταλείπουν.<br />
Ήταν κι αυτές οι ακρίδες που περνούσαν από δίπλα του πηδώντας γρήγορα! Πόσο τις ζήλευε.<br />
Μια ακριδούλα στάθηκε για μερικά λεπτά δίπλα του για να μασουλήσει ένα φυλλαράκι.<br />
"Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις μακριά πόδια και μπορείς να πηδάς τόσο μεγάλες αποστάσεις! Αν είχα εγώ τα πόδια σου θα βρισκόμουν στην πόλη με ένα και μόνο άλμα" είπε το σαλιγκάρι με παράπονο.<br />
Η ακρίδα συνοφρυώθηκε.<br />
"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη!" είπε ενοχλημένη και πήδηξε μακριά του.<br />
Το σαλιγκάρι συνέχισε την πορεία του αλλά είχε αρχίσει πια να απογοητεύεται. Μέρες περνούσαν, νύχτες περνούσαν, και η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα..<br />
Κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα να ξαποστάσει και να σκεφτεί έναν τρόπο για να πάει πιο γρήγορα στην πόλη. Όμως όσο σκεφτόταν τόσο κατέληγε σε αδιέξοδο. Ίσως να μην ήταν καλή ιδέα τελικά, ίσως έπρεπε να μείνει πίσω, στο δάσος. Ίσως τα σαλιγκάρια να μην πρέπει να κάνουν όνειρα! 'Ολα αυτά σκεφτόταν το σαλιγκάρι μας και τα ματάκια του γέμισαν δάκρυα.<br />
Μια κουκουβάγια που πετούσε εκεί γύρω, άκουσε τους λυγμούς του και πλησίασε.<br />
Το σαλιγκάρι, βλέποντας την κουκουβάγια, τρόμαξε τόσο πολύ που έβγαλε μια κραυγή<br />
"Σε παρακαλώ, μην με φάς!" της είπε.<br />
Η κουκουβάγια γέλασε.<br />
"Ηρέμησε, δεν θα σε φάω. Πες μου τι σε απασχολεί"<br />
Το σαλιγκάρι άρχισε να της διηγείται όλη την ιστορία του και η κουκουβάγια τον άκουσε πολύ προσεκτικά. Μόλις τελείωσε την διήγηση, του είπε με την ήρεμη φωνή της.<br />
"Σκούπισε τα μάτια σου κι ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εγώ στην πόλη.. Αλλά πρώτα θα σου δείξω κάτι!"<br />
Η χαρά του σαλιγκαριού ήταν μεγάλη. Επιτέλους θα τον βοηθούσε κάποιος... Ανέβηκε στην πλάτη της κουκουβάγιας, χωρίς δεύτερη σκέψη και η πτήση τους ξεκίνησε..<br />
Όταν κόντευαν να φτάσουν, η κουκουβάγια έκανε μια στάση σε ένα ψηλό δέντρο που δέσποζε στην είσοδο της πόλης.<br />
"Γιατί σταματήσαμε εδώ;" απόρησε ο μικρός ταξιδιώτης<br />
"Κοίτα! Κοίτα κάτω! " του είπε η κουκουβάγια και του έδειξε τον δρόμο "Τι βλέπεις;''<br />
"Τίποτα!.. Μόνο χώμα και πέτρες"είπε το σαλιγκάρι.<br />
"Και τώρα κοίτα εκεί! Τι βλέπεις;" είπε και του έδειξε λίγο πιο πέρα προς το σημείο από όπου είχαν έρθει. <br />
"Είναι η πέτρα από όπου με πήρες." είπε το σαλιγκάρι.<br />
"Και τώρα κοίταξε πιο μακρυά πίσω από την πέτρα αυτή. Κοίτα προς το δάσος. Τί βλέπεις;"<br />
Το σαλιγκάρι έριξε το βλέμμα του πάνω στο μονοπάτι το οποίο ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι την πέτρα. Κι έτσι όπως έπεφτε επάνω του ο ήλιος...είδε.... Κάτι να γυαλίζει! Μια μακριά ασημένια κλωστή που ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι το σημείο που είχε συναντηθεί με την κουκουβάγια.. Και μετά η γραμμή κοβόταν απότομα.<br />
"Τί είναι αυτή η ασημένια γραμμή;" απόρησε το σαλιγκάρι.<br />
"Είναι η πορεία σου! Κοίτα πόσο δρόμο έκανες μόνος σου, με την δική σου προσπάθεια. Κοίτα πως η διαδρομή σημαδεύτηκε από την γραμμή που άφησες πίσω σου.. Δεν είναι όμορφη αυτή η ασημένια γραμμή; Είναι δική σου. Εσύ την δημιούργησες. Και τώρα κοίτα την πορεία σου από την πέτρα ως εδώ.. Δεν φαίνεται να έχεις διανύσει αυτή την απόσταση. Δεν έχει τίποτα που να θυμίζει πως πέρασες αυτόν τον δρόμο. Γιατί τον διάνυσες άκοπα, επάνω στα φτερά μου. Αυτό ήθελα να σου δείξω. Και τώρα πάμε στην πόλη, σε έφερα στον προορισμό σου." είπε η κουκουβάγια και ξεκίνησε.<br />
"Σταμάτα! Δεν θέλω να με πας στην πόλη." είπε το σαλιγκάρι.<br />
"Άλλαξες γνώμη;''<br />
"Όχι! Στην πόλη θα πάω, αλλά θα πάω μόνος μου! Θέλω να με πας πίσω στην πέτρα που συναντηθήκαμε." είπε ο ταξιδιώτης και η κουκουβάγια ακολούθησε την επιθυμία του..<br />
Τον πήγε πίσω στην πέτρα και τον αποχαιρέτησε εγκάρδια.<br />
"Καλό δρόμο φίλε μου! να προσέχεις!" του είπε.<br />
"Σε ευχαριστώ για όλα!" απάντησε το σαλιγκάρι και συνέχισε την αργή του πορεία προς την πόλη.<br />
Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν έφτασε στον προορισμό του. Κανείς δεν έμαθε ποτέ , γιατί ήταν τόσο σημαντικό για ένα σαλιγκάρι να φτάσει στην πόλη.. Αυτό που όλοι είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν αιώνες τώρα... είναι αυτές οι λεπτές ασημένιες πολύτιμες κλωστές που δείχνουν πως από αυτόν τον κόσμο πέρασαν ονειροπόλα πεισματάρικα σαλιγκάρια! <br />
<br />
<br />
Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα και να μην το βάζετε κάτω.. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/15089351180472600262noreply@blogger.com25